Muavin

İlk ve orta okulda karşı sınıfımda okuyan bir kız vardı. Gamze'ydi adı. Koskoca 8 sene boyunca bir kere bile konuşmamıştık, hatta kafa selamı bile vermemiştik. Fakat tanırdık birbirimizi. Birisi bana "Gamze'yi tanıyorsun di mi?" dediğin de "evet" derdim. Aynı şekilde birisi ona beni sorduğu zaman o da "evet" derdi. İlkokulları bilirsiniz. Lise gibi değil, küçük olur ve genelde 4 şube olur. Haliyle herkes birbirini soyismine kadar tanır. Bizim Gamze ile tanışıklığımız buydu.

Aradan seneler geçti, ilkokul bitti liseye başladım. 2. senemin sonlarını doğru kuzenimin evinde takılıyoruz. O bilgisayara bakıyor, ben Playstation oynuyorum muhabbet, gırgır şamata eğleniyoruz. Bir ara Gamze'nin selamı var dedi. "Hangi Gamze lan?" diye sordum. "Sizin okulda okumuş ya, ya" dedi. Hemen tanıdım, "sende selam söyle" dedim.

Kuzenimle bu lisede aynı sınıftalarmış. Messenger'de konuşurken sanırım kuzenim "sivridilli ile oturuyoruz ya" demesi üzerine Gamze beni hatırlamış selam vermişti.

İşte bizim Gamze ile ilk selamlaşmamız buydu. 8 sene birbirimizi görmezden gelmiştik, sonrasında kuzen yoluyla ilk selamlarımızı vermiştik birbirimize.

O selamlaşma herşeyin başlangıcıydı aslında. Bir zaman sonra bunun "msn"ini almıştım, konuşmaya başladık. "Ortaokulda şöyleydi bizim sınıf... haha hatırlamazmıyım ya.. süper günlerdi haha" diye gerzekçe muhabbetler. Samimileşince "beni kimse anlamıyor" gibi kız tripleri "ben anlıyorum seni" tarzında meriç tripleri derken ortaya çıkan buluşma fikri.

Seneler sonra ilk defa görecektim kendisini. Buluşma günü geldi tabi. Benim kafamda jilet gibi olma fikri var. Hafifte kıza yazıyorum tabi. Sabahtan kalkıp duş almalar, ergen bıyıklarını kesmeler falan derken buluşma vakti geldi. Her ergen gibi şaçma sapan bir yerde buluşup otobüs durağına gittik. Bizim otobüsler hep gecikirdi. Kafadan 15 dakika zamanımız vardı.

Bende hafif utangaçlık, suskunluk var. Baktım muhabbet ilerlemiyor, oyalanmak için cüzdanı çıkardım içinden indirimli öğrenci akbilimi (ya da paso) aldım. Benim arkamdan aynı şekilde çantasındaki cüzdanından 5 liraya yakın bir para çıkardı.

"Koy bence o paraları, çünkü senin yerinede ben basıcam" dedim. Sözde centilmenim ya.

O an kızın içindeki keçi dışarı çıktı. Yok efendim olmazda, bilmem ne de. Konuştuda konuştu. 30 saniye içerisinde kafa sikme sanatı kitabını okumuş anlaşılan. Tamam dedim yeterki sussun "iyi ama gelirken ben" dedim. O ne lan öyle" gelirken ben" neymiş?

Zar zor ikna ettim. Otobüs nihayet geldi. Önce o ardından da ben bindim. Muavine parayı uzattı. Muavin para üstünü yavaş yavaş hesaplıyordu. Bizde o sırada muavinin önünde bekliyoruz, benim bir elim cebimde bir kızı kesiyorum, bir de muavini.

Muavin para sayma işini halletti. Eline bozuklukları koydu ve bana uzattı. O an beynimden vurulmuşa döndüm. Parayı alıp olayı bitirebilirdim fakat parayı almak aklımın ucundan geçmedi. O anki utangaçlıkla elimi dahi kaldıramadım. Yavşak muavin bu seferde parayı kıza uzattı. Ben kıpkırmızı olmuştum. Gururum incinmişti.

Otobüsten inip eve ağlaya ağlaya koşasım geldi. Ama inemedim. Kızda anlamıştı utandığımı ama çaktırmamaya çalışıyordu. O gün önce onun bunun fırlatması muavine iyi bir sövdüm ve muavinliğe lanet ettim.

Artık nasıl içtenlikle söylediysem yaklaşık 1-2 ay sonra halk otobüslerindeki muavinleri kaldırdılar. İyi oldu orospu çocuğuna...