Çok konuşan, her konuda bir fikri olan, dediğim dedik, kendisinin dediği olsun isteyen bir karaktere sahipti Muhittin. Kendisiyle bir türlü anlaşamam bir yana tanıdığım günden beri her işime burnunu sokması, her ortamda beni rezil etmesi canıma tak etmişti. Bardağı taşıran son damla ise ona verdiğim değerli sırrımı bir başkasına söylemesiydi. Bu olayla birlikle Muhittin ile olan bağlarımı koparmıştım.
Kim mi bu Muhittin? Muhittin benim iç sesim. Ona Muhittin ismini ben verdim. O da çok memnun kaldı bu isimden. Ne zaman Muhittin diye seslensem "Efendim abi!" diye atlardı. Beni yalnız bırakmayan tek arkadaşımdı Muhittin. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Birlikte oturur kalkar, sağa sola laf atardık. Tabi onun dediklerini benden başka kimse duymazdı.
Seviyeli bir iletişimimiz varken bir süre sonra samimiyet sınırımız ortadan kalkmış, yanımda küfür etmeye başlamıştı. Yetmezmiş gibi bu küfürler ara ara bana bile ediliyordu. İlk hatırladığım şey ise yemek yedikten sonra ağız kokusu için çiğnedim sakıza laf atmasıydı.
-(Abi yavşak yavşak çiğneme şu sakızı istersen)
- Ne diyorsun lan sen yavşak falan?
-(Abi öyle ama cak cak çiğniyorsun, rahatsız oluyorum)
- Rahatsız oluyorsan siktir git pezevenge bak.
İlk tartışmamız bu şekilde olmuştu. Benim de ağzımı bozmuştu hayvan herif. Git gide daha da terbiyesizleşiyor iki lafından biri karı, kız ve onların gubarcıkları oluyordu. Korktuğum başıma gelecekti sanırım. Çok yakın zamanda bir kız ile randevum vardı. Kafede oturup bir şeyler içecektik. Uzun zaman sonra belki de bir kız arkadaş edinecektim. Buna engel olmasına izin veremezdim.
O gün geldiğinde ondan söz aldım. Tek kelime dahi etmeyecekti. Susacak ve olayı bana bırakacaktı. Atlamak, karışmak, akıl vermek yoktu. "Tamam abi" dedi ve sustu.
Ben buluşma yerine gittim ve kızı beklemeye koyuldum. On dakika geçmesine rağmen gelmemişti. Bizimki dayanamadı.
-(Abi bu daha ilk buluşmadan böyle yapıyorsa-)
-Oğlum sana sus demedik mi lan?
-(Ama abi-)
-Kes lan! Geldi işte.
Geç kaldığı için mahcup olduğu anlaşılan bir yüz ifadesiyle geldi yanıma oturdu. Muhabbet koyulaşmıştı, çok mutlu olmuştum. Uzun süre sonra kız arkadaş edinmiştim. Hemde kafa dengimdi. Çoğu üniversite öğrenisi gibi o da mizah dergileri okuyor, karikatüristleri tanıyor, onların ideolojilerinden bahsediyordu. Fakat bir konuda zıtlaşmıştık. O Penguen dergisinin daha komik olduğunu savunuyordu, ben ise Uykusuz'un. Basit bir tartışma konusuydu ama fazlaca abarttık. Ortam gerilmişti.
- Hem bir kere Uykusuz'da Memo Tembelçizer diye bir herif var, tamamen boş muhabbet adamı. Tamamen dergide fazlalık yapıyor. Fakat Penguen öyle değil. Hatrı sayılır, emektar karikatüristler var. Uykusuz yanında çocuk dergisi kalıyor.
-Esracım haklı olabilirsin fakat Memo Tembelçizer Penguen'de dahil olmak üzere bir çok mizah dergisinde çalışmış önemli bir karikatürist ayrıca Uykusuz'un kurucularındandır. Ayrıca Penguen'de düz yazı okutabilen kaç tane yazar var? Umut Sarıkaya varken kim okur Kaan Sezyum'u?
-Can saçmalıyorsun! Umut Sarıkaya kim ya? Ahaha. Yazılarındaki zerre akıcılık yok. Çizimleri berbat, espiler bayat..
-(Abi ben bunu vururum.)
-Muhittin sus skerim belanı.
-...efendim?
-Sana demedim Esra sen devam edebilirsin.
-Öyle yani Can. Umut Sarıkaya'ya gülenin kuş kadar aklı yoktur bence.
-Muhittin ben bunu vururum.
-(Abi ne diyor bu ya? Kalk gidelim bu ne mına koyim)
-Muhittin kim Can?
-Ne Muhittin'i?
-Az önce Muhittin dedin?
-Yoo..
-(Abi kalk gidelim)
-Muhittin sus.
-Can ne diyorsun sen?
-Bir şey demiyorum
-(Abi uğraşma hadi gidelim)
-Muhittin bir susmadın mına kodumun yerinde bi dur zaten sinirlendim.
-Can ne diyorsun sen iyi misin?
-(Değil mına koyim, Uykusuz sevilmez mi lan? Hani kızlar Fırat'a hastaydı)
- Muhittin sikeyim belanı.
-Can niye küfür ediyorsun, terbiyesiz.
Bu son cümlesiydi. Kalktı gitti. Yine Muhittinle baş başa kaldım. Hesabı ödeyip çıktım mahalleye geldim. Küplere binmiştim.
-Mına koyim senin Muhittin, bir susmadın lan.
-(Abi ayıp oluyor ne küfür ediyorsun)
-Sus lan orspu çocuğu senin yüzünden kız gitti.
-(Abi teknik olarak kendine küfür ediyorsun)
-Abinin mına koyim senin
Artık iş çığrından çıkmış Muhittin'e aslında kendime saldırmıştım. Önce bir aparkat attım sonra ensemden tutup kendimi yere attım.
-Acıyor mu lan piç?
Araya esnaf girdi, deli mi lan bu diyen oldu. Eve geldim, ağzım burnum kan içinde kalmıştı. Tam odama girecektim ki. Odamda birisinin olduğunu fark ettim. Kapı aralığından gizlice baktım. Kıvırcık saçlı bir çocuk, odanın ortasına kamera koymuş karşısında bir şeyler anlatıyordu. Hışımla içeri daldım .
-Noluyor lan burda!
- Abi merhaba, ben Kadir memnun oldum.
-Ne işin var lan burda pezevenk deyip kıvırcık saçlarından gözükmeyen ensesine vurup evden kovdum.
Nasıl korktuysa kamerasını bile almamıştı.
-Hep sen sokuyorsun bunları eve Muhittin, duyuyor musun beni yavşak.
-(Abi ben seninle konuşmuyorum, bir süre bulaşma bana, çok bozuldu ağzın senin)
-Trip yapma lan karı gibi.
Hakikatten bir süre konuşmadı benimle. Yokluğunu hissetmedim değil. Bak sana ne söyleyeceğim deyip. Bir sırrımı verdim ona. Bunu benimle paylaşmış olman harika bir şey dedi, tekrardan başladık konuşmaya.
Ona verdiğim sır çok mühimdi. Bu Dünya'da onun haricinde bir arkadaşım daha biliyordu. O kimseye söylemezdi. Fakat sırrımı paylaştıktan 2 gün sonra okulda biri bana gelip "Vay Can, demek öyle ha" demesiyle anladım ki Muhittin tam bir rospu çocuğuymuş.
Diğer arkadaşım sırrımı söylemiş olamaz. Bunu yapsa yapsa Muhittin yapmıştır deyip o günden beri asla konuşmadım kendisiyle. Ara ara "Abi?" desede cevap vermedim duymazdan geldim. Bir süre sonra konuşmayı bıraktı. Tam olarak 2 aydır konuşmuyoruz.
Sırrın ne olduğunu merak ettiğinizi biliyorum. Fakat bu bir sır söylenmez mına koyim.
Her neyse deli falan değilim. Ortamda muhabbet edebilecek daha zeki biri yoksa insan kendisiyle konuşurmuş. Neyse şu kıvırcığın kamerasına bir bakayım, neler kaydetmiş acaba...
